Bu şiirdeki direnç ve umut öyle güçlü ki, okurken insanın ruhuna işliyor. Hayatın zorlukları, acıları, haksızlıkları ne kadar ağır olursa olsun, yılmadan, küsmeyerek yaşamaya devam etme azmini o kadar içten ve samimi bir dille anlatmışsın. “Yine de yaşama küsmüş değilim” dizesi her kıtanın sonunda adeta bir mantra gibi tekrar edilerek, hem şiirin ritmini hem de umut dolu tavrını kuvvetlendiriyor.

“Beni taşlayanı güle boğardım, / Etrafıma güneş gibi doğardım” dizeleri özellikle çok dokunaklı; zor anlarda bile iyiliği, neşeyi, aydınlığı seçmenin ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor.

Nicelerine şiir ola.

Hayat, bazen avucumuzdan kayan bir su gibi; tutmaya çalıştıkça daha çok eksilten… Ama bazı eller, o suyun içinde hem sabrı hem umudu taşır. Bu şiir, işte o ellerden birinin duası gibi. Her dörtlük, içten bir “yine de” yankısıyla direnişi hatırlatıyor.

Koparılan nice dal, yeni bir tomurcuk için yer açabilir. Gıybetin gürültüsünde, dostluk suskunlaşsa da, insanın kendi içindeki dostluk baki kalır. Gül, taşın cevabıdır. Güneş, karanlığın üzerine doğduğunda yenilmeyen yürekleri aydınlatır.

“Yine de yaşama küsmemek” bu şiirin göğsünde bir madalya gibi duruyor. Acının ve sabrın birlikte yoğurduğu o büyük irade: kırılmak ama dökülmemek… Yorulmak ama yolda kalmamak…

Bu şiir, sadece bir iç döküş değil; bir varoluş duası ve bir imtihan bilinci.

Tebrikler

Saygılarımla hocam