Gözlerin bir anlığına bana değmişti ya…
İşte o an,
bir ömür götürdü benden.

Ne sen fark ettin,
ne dünya durdu.
Ama içimde bir şey
yerinden söküldü sessizce.

Bilmezsin…
Sen geçip gittin belki,
ama ben orada kaldım.

Aynı saatte,
aynı yerde,
aynı ışığın altında…

Gözümde sen,
içimde bin kere
o ânı yeniden yaşarken.

Kalabalıklar aktı yanımdan,
sesler çoğaldı,
zaman ilerledi sandılar.

Oysa ben,
bir bakışın içinde
donup kalmıştım.

Bir duam olsaydı eğer…
Ne para isterdim,
Ne şöhret,
ne de sonsuzluk.

Sadece o anı isterdim.

Bir daha değil,
daha uzun değil—
aynı hâliyle,
aynı kırılganlıkta.


Zamanı tutabilseydim eğer,
seni gördüğüm ilk güne,
o göz göze geldiğimiz ana çivilerdim ömrümü.

Ne bir saniye ileri,
ne bir nefes geri…

Çünkü bazı anlar vardır;
bir adamın kaderini değiştirir,
haberi bile olmaz zamanın.

Lâkin zamandan öncesi var bilinmeyen..
Oysa bir anlık bakış değil mi?
Bütün zamanı ve kaniatı düzenleyen...?