Kuyu şiiri aslında bir umudun şiiri, yaşadığı her şeye rağmen umudunu filizlendirme gayretinde olan bir şiir.

Derin bir aşkı derin bir hüznü yaşamış şair, onunla kendi ruhunun da yok olduğunu söyler ancak yine de küçükte olsa güzel günlerin geleceğine dair bir umut hep içinde vardır.

Kaybetmek yaşamımız boyunca yaşadığımız en acı döngü, kabullenmesi zor, acısı dinmeyen, hatıraları saklı, unutulmayan izler. Yürek , ruh bazen onlarla gömer kendini bazen orda kalır zaman akıp gider ama o ilerlemez. İşte şairemiz
Kuyu suyu kuruyana, son damlası buhar olana kadar
Gizli bir diyarda saklar gönlüm der bu yaşanmışlıkları için.

Umut etmekten ve dua etmekten başka çaresi olmadığını söyler, tüm yaşadıklarına rağmen, çünkü hayat devam ediyor. Yeni bir gün yeni bir umut ile aralanmalı, istemeli ki kendi kaderimizde küçükte olsa bir etki yapabilsin.

Göğe yazdığın ve hayallerinin izinde çiçeklenmesini beklediğin tüm umutların yeşersin , beklemek zorlu bir sınav, sabır ve umut hiç eksilmesin yüreğinde bu güzel şiiri tebrik ediyorum yüreğine sağlık şairem.

“Kuyu” şiiri, derinliklerinde biriktirdiği hasretle, okuyanın yüreğine dokunan içli bir ağıt gibi… Zamanın, kaybın ve sevdanın iç içe geçtiği bu dizelerde, umutla yasın yan yana yürüyüşü hissediliyor. “Kuyu kurudu, ben öldüm yâr” dizesi, çaresizliğin en sade ama en etkileyici ifadesi olmuş. Sevgiye kök saldıran, umudu toprağa eken bu zarif şiir için Müjgân Akyüz Dündar’a ve ilham kaynağı olan Ayşe Uçar’a gönülden teşekkür ederim. Kalplerde iz bırakan dizeleriniz daim olsun.

“Kuyu” şiiri, ***ın, suskun hatıraların ve kalpte kalan sevdanın derinliğini zarif bir hüzünle işliyor. Zamanla kuruyan bir kuyuyu mecazlaştırarak, aşkın ve bekleyişin tükenmeyen izini anlatıyor. Dili duru, duygusu güçlü. “Kuyu kurudu, ben öldüm yâr” dizesi ise şiirin yankısı gibi, her kıtada içe dokunan bir çağrı bırakıyor. Sessiz ama sarsıcı bir ağıt gibi…Tebrikler