Çoğu kez aldırmayıp es geçtiğimiz doğanın o emsalsiz ses ve melodilerini kulaklarımızdan gönlümüze bir tambur sesi letafetinde ulaştırdınız. Bunlarla duygulanan ve biz sağırlara da çok güzel bir tınıyla bu güzellikleri tattıran yüreğe selam olsun. Gönülden tebrik ve selamlarımla Muhterem Müjgân Hanım. (Aksakal)

Bir zamanlar doğayı anlardık.
Rüzgâr estiğinde ne söylediğini, kuşlar ötüşleriyle neyi çağırdığını bilirdik.

Toprak, çıplak ayaklarımızın altında bizden hikâyeler dinlerdi.
Suya eğildiğimizde yalnız yüzümüzü değil, ruhumuzu da görürdük. Şimdi ise bu bağ sessizce inceldi, neredeyse koptu.

İnsan, kendi sesine kapıldı.
Betonun sertliği, ekranların parıltısı doğanın dokunuşlarını bastırdı.
Oysa hâlâ anlatıyor kendini doğa bize.
Bir çiçeğin açışında sabrı, bir yaprağın dökülüşünde kabullenişi fısıldıyor. Güneş her sabah yalnızca günü değil, unuttuğumuz dili de yeniden doğuruyor.

Doğa küsmez, sabırlıdır.
Yine de onun da bir sınırı var.
Eğer duymazsak, bir gün gerçekten susabilir.

Her güzelliğin ardında bir sancı,
her doğuşun gerisinde bir yok oluş vardır.
Belki de bu yüzden doğa, sadece huzur değil, aynı zamanda sabır, direnç ve yeniden doğuşun şiiridir.

Ve bizler, bu büyük melodide küçük bir notayız...
ama unutulmaması gereken bir nota.

En içten tebrikler ve saygılar.

her nefes
kayıp bir düşü geri çağırır.
Ve
Sessizliğin nabzında kaybolur zaman.
Yaprak düşer ömrümden
bir vedanın gölgesine.

Doğa ve huzur arayışı ile bütünleşen eser,
farkındalığın da şiiri.

Çıkalım o vakit
şiirin yokuşlarından
içimizdeki yolculuğa.


Sevgiler şairem.