“Bazı gidişler, ardında ne ayak izi bırakır ne dönüş ihtimali...”

Bir aşka yakışmazsa, dua olur bazen ayrılık...

Ben de sustum sana sevgili,
konuşursam kalbim düşer diye.
dilimden değil,
en çok kalbimden korktum
çünkü adını her andığımda
bir kıyamet kopuyordu içimde
ve ben her seferinde
sana yeniden inandığım bir enkazdım.

Suskunluğumda bin cümle saklıydı,
hiçbiri sevdan kadar yakıcı değildi.
ben seni göğsümde yanan bir mum gibi taşıdım
ne söndürebildim,
ne ışığında uyuyabildim.

Bağışla beni sevgili,
kendimi yaktığım yangınlarda
seni nasıl kurtaracağımı bilemedim.
kendimi sevmeye cesaret edemeden
sana “ölümüne” sarıldım.
Sen “git” dediğinde,
ben çoktan yok olmuştum.

Bir ben, bir gölgem kaldı şimdi senden arda;
bir de yalnızlığa yazılmış
uzun cümleli dua kitaplarım.

Ve işte ben,
her duada seni eksiltip
her seferinde seni tamamlayan
bir yarım kadın oldum.

Yine de...
bağışla beni sevgili...
Bazen en büyük sadakat
kaçmaktır yaralandığın yerden.
ben kaçamadım.
yarama sarıldım,
sana da susmayı öğrettim...

Çünkü
ben en çok sana inanırken yanıldım
ve en çok kendime yabancılaştım
adını dua bildiğim gecelerde.

Saçlarının telini
seccademdeki sabırla çözmeye çalışırken
bir ömür düğüm oldum kendime.
sustuğum her hece
bir sevda azığı gibi ağırdı
hiçbir harf
"git" demeyi beceremedi.

Gözlerinden eksilen bahar
göğsüme bir güz hüznü gibi yağarken
ben hâlâ
dönmeni bekleyen son yapraktım,
üşüyen ama düşmeyen...

Bağışla sevgili,
çünkü hâlâ
sana dair ne varsa saklıyorum içimde:
terk ettiğin gömleğinin kokusunu,
boşluğuna sarıldığım yastıkları,
ve seninle konuşup sustuğum aynaları...

Gidişinle değil,
dönemeyişinle sınandım.
ve anladım ki
kimi ayrılıklar,
kalanın boynuna asılmış bir niyazdır.

Yine de…
bağışla beni sevgili,
çünkü ben senden değil,
sana inandığım kendimden vazgeçtim.

“Bir kadının sustuğu yerden şiir başlar.
Ve en acı söz, hiç söylenmemiş olandır…”

"Aşk bazen en çok, vazgeçemeyenin duasıdır..."

Peri Feride Özbilge
19.06.2025