Sen güne başlarken
Başlamıştır gün mesaiye
Perdelerini açarken
Pencerede bekler gece
İlk ışık sızdığında odaya
Salıverir kendini
Aydınlığın kollarına...



Bir yanı bahar olanın
İçinde saklı olandır sonbahar
Yeşerirken umutlar
Yarının güzel olacağını fısıldar
Kaç takvim yaprağı sararır
Dökülür içinde bilinmez
Hep bu son diye umulan
Yarınlara göz kırpar ilk bahar...



Yazı kışı yoktur ömrün
Başlarken ilktir hep
Biterken son dördün
Dolu dolu yaşamadıysan eğer
Ömrün kayıp halkasıdır dolunay...



Sen güne başlarken
Başlamıştır hayat uzak bir şehirde
Belki bir akşam yemeği huzurudur
Belki ömrü bitene ölüm döşeği
Pencereni açtığında göremediğin...



Kendine göre yaşar insan
Tüm saatler onun
Uyanmasına kurulmuş
Belki de hiç uyanamamış
Gözleri açık uyuyan...




Güne başlarken biri
Yanında uyandığına şükürsüz
Başka birinin bir sabaha
Uyanabilme rüyasıdır
Değeri bilinmeyen...



Zannetme ki güneş sadece insan için var
Güne eşlik etmesini bilen her varlığa
Güneş her gün yeniden doğar...



Çağdaş DURMAZ