Çocukken gökyüzü senin omzundaydı dedem,
gölgen düşerdi sokaklara,
adımlarınla yürümeyi öğrenirdim
çivisi çıkmış zamanın tahta döşemelerinde.
Ceketinin cebindeki anahtar sesleriyle uyanırdı içim.
Seninle tamamlanırdı dünya.

Pantolon paçalarının düzgün kıvrımıydı terbiyem,
bir kahkahanla geçerdi kışlar
ellerinle ısıtılırdı başımı örten o ince atkı.
Sen, hiçbir şey demeden öğreten
suskun bir ansiklopedi gibiydin .

Bir şey kırılırsa bizden önce sen utanırdın,
“Canı sağ olsun,” derdin,
oysa bizim canımız seninle sağdı.


Sonrası…
Bir mezar taşı kadar suskun sokaklar
ve sessizliğin azığıyla yürümeye çalıştığım bir ömür.
Sen sustun, dünya çığlık attı içimizde.

Gittiğin gün, sadece sen gitmedin dedem…
Gülüşüm, güvenim, çocukluğum da seninle gömüldü.
Yüreğimin kıyısına taş gibi oturdu yokluğun.
Ve senin adını anarken
dilime oturan o buruklukla yaşamaya mahkum oldum.


Yıllar geçti dedem,
ben hâlâ sana anlatamadıklarımın başucundayım.
Bir mezarın önünde değil,
şiirin içinde diz çöküyorum sana.
Senin yokluğunda öğrendim
bir gözyaşının ne kadar sessiz yakıcı olduğunu.

Her gece dua gibi seni çağıran bir kalp var içimde,
her sabah bir boşluğa uyanıyorum
ve o boşluk hep senin şeklinle doluyor.

Ben artık büyüdüm dedem,
İçimde seninle oynayan küçük bir kız çocuğu
ellerini arıyor hâlâ.
Sana sarılmanın hayaliyle yaşıyor.
Ve bazen rüyalarımda sadece sustuğumuzu görüyorum.
O suskunluk bile teselli oluyor.


“Bu şiir, sadece bir dede için yazılmadı.
Bir hayatın en güzel sesi sustuğunda geride kalanlara,
affedemediklerimizle yaşamak zorunda bırakılanlara,
ve hâlâ susmadan sevmeye devam eden kalplere…”


Suskun dedeme özlemle...


Peri Feride ÖZBİLGE
14.06.2025