Parçalı bulutlu bir gündü intihar ettiğim
Evimin beyaz penceresinden oldukça uzaktım
Kalkılamaz,çıkılamaz olmuştu tüm öğütler.
Kimsesiz ölüyordum yine.
Yine ağlamaklı oluyordum,
Yine intizar ediyordum,
Yine çığlık çığlığa susuyordum.
Uzun uzun düşünme fırsatı tanıdılar bana
Betonun soğuğunu düşünüyordum bir dem,
Bir dem içimdeki kimsesizlik çekiliyordu vücudumdan.
Ağır damlalarda ölüyorum!
Kesin kararımı gitmekten yana kullandığım şu saniye
Şu an,şu dem,şu mizansen
Filmler izliyorum gökyüzünde.
Sakallı bir çocuk yüzü görüyorum derinlerime indikçe
Kendime yaklaştıkça yıl oluyor damlalar,
Yıllar sükûta dalıp can çekişerek boğuluyorlar.
Nasıl katlanılır insan hatıralarına?
Hiç mi usanmaz ölüme süzüldüğü an dünyadan?
Katlanır…
Usanır belki ama…
Yinede alamaz kendini pencere ardındaki son duraktan.
Yine de en güzel anını yanına almayı unutmaz…
Ve artık
Son kez,
Sızım sızım sızlar burnunun direği…
Son oksijenini çeker vücut.
Düşer gökyüzünün imgelemine…