Merhaba M. SERİNKAYA,

Bu şiir, kelimeleriyle değil, kurşun izi gibi açtığı yaralarıyla konuşuyor.
“Uzun ince bir stran” derken bir halkın, bir insanın, hatta bir insanlığın varoluş acısına, “namlu ucu ıslak”la gözyaşıyla karışan ölümlere dokunuyor. Şair, isimlerin, yüzlerin, tenlerin ötesinde, ölüme yazgılı bir canın peşine düşüyor.

Her dize, “ben kimim?” sorusunun cevabını arayan ama cevabı her seferinde mezarlıklarda bulan bir ses gibi yankılanıyor.

“Ama hep öldürüldüğüm
Aynadan be haberlerce…”

Bu dizeyle, sadece fiziksel değil; kimliksel, kültürel, duygusal bir öldürülüşe işaret ediliyor. Aynaya bile yabancılaştırılmış bir varlık düşün: Ne adını taşıyabiliyor ne eşkalini savunabiliyor. Çünkü her bakışta, her soruda, "nereli-kadın-erkek mi?" denilerek insan olmaktan soyunduruluyor.

“Bikinmezölünen candan olduğum
Öldüğüm, öldürürüldüğüm…”

Bu son vuruşla şair, her dönemde, her savaşta, her ötekileştirmede ölenin aslında hep aynı "can" olduğunu haykırıyor. Ölenin adı değişse de, rengi değişse de, aslında ölen hep insanlık oluyor.


Sayın M. Serinkaya, “Ölen Bendim” adlı şiiriniz, duygunun en çıplak, hakikatin en yaralı hâliyle okurun yüreğine saplanan bir hançer gibi. Her mısranızda ötekileştirilenin, yok sayılanın ve sessizce toprağa düşenin sesini duyduk.

Bu şiir, sadece bir sanat eseri değil; vicdanı olan herkesin yüzleşmesi gereken bir haykırıştır.
Kaleminize, yüreğinize, insanca kalma direncinize minnetle…

Saygıyla, derinlikle ve edebî hayranlıkla tebrik ederim

Peri Feride