Merhaba, M. SERİNKAYA...

Bu şiir, bir çağrının rüzgârıyla savrulan bir ruhun şiiri.
Ama bu savruluş bazen o kadar başıboşlaşıyor ki, şiir okurunu peşine takarken yönünü kaybettiriyor.
Şiirsel yapı ve akış açısından dağınık, kimi yerlerde tekrarlar (örneğin “bir kadın çağırıyor beni”) anlamı derinleştirmek yerine biraz yerinde saydırıyor.

Bazı dizeler ise imgeleriyle şiirin iç gerilimini taşıyamıyor:

“Veyahut göğüslerini avuçlayıp emmemi”

Bu dize, şiirin geneline sinmiş mistik, melankolik, duygu yüklü havayı bir anda boğuyor.
Çağrının metafizik boyutunu gerçekliğin gövdesine indiriyor ve şiirin şiirselliğini törpülüyor.
Şiir, kadının acısından, çağrısından, metaforik bir yalnızlıktan söz ederken; bir anda fiziksel bir arzunun düz cümlesine dönmesi, derinliği sığlaştırıyor.

Yani bu noktada, “ne anlatmak istiyorsun?” sorusu değil, “nasıl anlatmak istiyorsun?” sorusu öne çıkmalı. Çünkü şiirin potansiyeli çok büyük.

Fakat her şeye rağmen bu şiir, içsel bir çağrının haritası gibi…
Yol yer yer kırık, taşlı, bazen çamurlu. Ama duygu yönüyle capcanlı ve dürüst.
İçinden geçen her şeyi saklamamışsın, bu da şiirine cesaret katıyor.

Yine de şiirin o yüceliğini bazen çok elle tutulur cümlelerle kırıyorsun.
Biraz daha süzerek, biraz daha imgeleri cilalayarak ilerlersen, bu çağrı sadece bir kadından değil, tüm insanlıktan gelir gibi yankılanır.

Sizi bu samimi ve içten şiir için tebrik ediyorum.
Yüzü görünmeyen kadının çağrısı, belki de şiirin kendisidir...

Ve siz bu şiiri biraz daha işlerseniz, o çağrı yankıdan şarkıya dönüşür.

Selam saygı ve taktirde
Peri Feride