Şimdi belki biraz ayrı düştük,
Ellerimiz usulca kaydı birbirinden,
Zaman aramıza çizgiler çekti...
Şu an düştüğüm yerden sana uzanıyor bu kelimeler...

Merak etme, buradayım, sol yanında...
Vazgeçmeden, en güzel halimle atıyorum hala...
Sadece birkaç yol, birkaç gece uzağında...

Bir sabahın serinliğinde,
Ya da bir akşamın sessizliğinde
Ansızın hasret bitecek.
Hiçbir kapının zili çalmayacak belki,
Ama kalbin birden hızlanacak,
Ve benim geldiğimi anlayacaksın.

Ben yanında değilim diye,
Hiç bir gülüşünü erteleme...
Hava soğuksa kalın giyin,
Omuzlarına çöken hüznü değil,
Benim mavi atkımı al boynuna...

Geceler bitmese de,
Sabahlar hep erken gelir senin için...
Uykusuzlukla artık savaşma...
Yorgun düşüncelerini geceye bırak,
Dağılsın, gitsin koca boşluğa...

Hasret ağırdır, bilirim ama dizginle…
Kalbini özlemle harap etme.
Biliyorsun, bu da geçecek sonunda...

Kimseye kendinden fazla güvenme...
Beni taşıyan kalbini,
Kimsenin hoyratlığına bırakma.

Bazen insan,
Sadece kendi sesinde huzur bulur.
Şiirlere sarıl, yalnızlığını onlarla bölüş,
Onları öksüz bırakma...

Yolda yürürken acele etme,
Geç kal ama düşme...
Kendini sakın incitme...

Senin kalbin hep derin, düşüncelerin keskin.
Kendini bile bile incitirsin, huyunu iyi bilirim…

Gözyaşların taştığında, içine akıtma…
Bilirsin en çok da, ben kıyamam sana.

Ve son bir şey daha…

Seni seviyorum.
Hem sessiz, hem derinden, hem eksilmeden…

Şimdi değilse bile,
Kavuşunca, gözlerinin içine bakıp söyleyeceğim hepsini birden...

O vakte dek, kendine iyi bak.
Ben seni; kalbimin en güzel yerinde saklıyorum.
Sen de hem kendini,
Hem bendeki seni, lütfen sakın ihmal etme...