Olgunlaşmayan ruhum bir kaç omzun üstünde
Nereye gideceği belli olmayan meçhul bir yolda bilinçsiz ve sağır duyguların rotasında
Çırılçıplak bedenim taşıdığı yükleri yüreğimi koparırcasına ardında bırakıp
Ve baltalanan çınar ağacımın gölgesine ayaz vurmuş
Dallarım tek tek kırılıyor yapraklarıyla birlikte asılı kalmış rengini ve kokusunu yitirmiş bir ilkbahar gecesinde
Tenime değen her bir yağmurun zerresi bu sonu belli olmayan yolculuğumda
Doğduğum günün aklanmış paklanmış bir bedenle ruhumda can bulmasını hatırlatsa da
Varoluşumu o güzel ve hayat dolu bebeği istemeden uğurluyorum
Artık ne çınar ağacım var
Ne yapraklarım ne dallarım
Ne de sevdiklerimi saracak bir gölgem
Çünkü benim ruhum olgunlaşmadan birkaç omzun üstünde yüreğimden koptu gitti.

28.05.2025/13.50(Babam’a)

Mehmet Hatip Yılmaz