Her nereye baksam, bir hak arayışı amansız
Onu elde tutanlar bundan haberli de umarsız
Bir silsileyle boğumlanıyor hayat denilen içimde
Yazsam bitmiyor cümlesi, yazamadığımsa geride
Aldı başımı kara kara bulutlar hey gidi efkar
Bir kanayış ki bunun tampon tutmaz,dinemez de
Girsem diyorum hüznün boğumladığı yerlere
Belki teselli olurum geceye, ancak odur kâr.

Öylesine kararmış ki ufuklar saklarlar güneşi
Almış ışığını birileri onun unutmuş da üleşi
Birine verirken hayatı hem tüm canlılığıyla
Kimlerden esirgendi ki o nurlu ışık nüvesi?

Şimdi anlıyorum niçin yükselişi göğe doğrudur
Mazlumların duaları, kirleri birbirine eklenir
Belki de o maneviyattan bulunur hazzı yarına
Eser de güçlüce bir rüzgâr bulutları giderir.

İstiyor ya değsin neşesi ta içten yüreğe ebedi
Sevgilerle, tebessümle şu zeminde yürünsün
Her adımda ufka umutlarla bakış içi bürüsün
Bir ahengin adı olsun karanın rengi beyazda
Bir geçsin ki zaman öylesine masalsı, imrenilesi
El, yüreği yakmasın isteriz en ufacık bir esinti.

İşte o vakit belki de kırıntılarıyla tutunulurdu
Hayat denilen pınar her köşede can bulurdu
Bizim değil, başkalarının da kalmazdı sancısı
Ve biz anlayışında yok olurdu o iki heceli
Yar olurdu, yaren, dost, can olunurdu da
Sırttan kalkardı gazap veren tüm efkar
Daha iyi ve güzele yönelirdi fıtratıyla insanlar.


Oğuzhan KÜLTE