Kaşlarını öyle boşu boşuna,
Çatma seni kimse tınmaz Keziban!
Ne söylesem gitmiyor ki hoşuna,
Çelik bükülür de sınmaz Keziban!

Umudumu bir hayale yaslattın,
Aşkın duvarına kötü toslattın.
Gözlerimi kirpiğimi ıslattın,
Yürekler ah ile yunmaz Keziban!

Elbisen bedene ruhun kadar dar,
Sanma yaptığımız yanımıza kar.
Her şeyin bir sırrı bir hikmeti var,
Rab secdesiz kulu anmaz Keziban!

Eşrefi mahlûkat insan denen hay.
Kelpleşir ederse benliğini zay.
Mahşerde yüzüne kim bakar vay vay,
Yetim hakkı yiyen onmaz Keziban!

Rüzgâr ile gelen gider sel ile,
Düğün bayram bile olur el ile,
Doğruya gidilmez eğri yol ile,
Seven yürek buzda donmaz Keziban!

Nemrudi yürekler sevgiden beri,
Kötülükten kalmaz bir adım geri,
Başköşede hazır Cahim’de yeri,
Hak kâfire Kevser sunmaz Keziban!

Şerlere meyyaldir insan yapısı,
Açık durur kula tövbe kapısı.
Hiç kimsede yoktur cennet tapusu.
Doğru yoldan giden yanmaz Keziban!

Ben bilemem günahsızı hırsızı,
Dans eder şeytanla insan arsızı,
Kimse sevmez eli yüzü nursuzu,
Bülbül kuru dala konmaz Keziban!

Haram süte tokum, çiğ eti yemem.
Bilmediklerime bir şey diyemem.
Lazım değil merhametin istemem,
İnsan iki kere kanmaz Keziban!

Ankara-02.02.2017
Sarıkayalı Şair
Ümit Zeki SOYUDURU