7
Yorum
35
Beğeni
4,9
Puan
293
Okunma

Kapı önündeki akasyalarım
Sessizce büyütür eski sevinçleri
Her yaprağında bir gülüş asılı
Biraz ben, biraz zaman, biraz annem gibi.
Gölgesinde oynadım ayakkabısız
Çamurla boyadım dünyayı ilk defa
Kırık bir top, yarım kalmış bir dondurma
Ve ağlamaya değmeyen küçük kavgalar.
Rüzgâr esince eğilirler hâlâ
Sanki hâlâ fısıldarlar adımı
Dallarında uyur o eski mahalle
Ve bir çocuk hâlâ koşar ardımdan.
Kim bilir, kaç kere döktü yaprağını
Kaç kere ben gittim, o kaldı orada.
Kapı önü sustu, sesim büyüdü
Akasyalar bekledi, içimde durmadan.
Şimdi ne zaman bir serinlik esse
Bir dal titrese rüyamın ucunda
Bilirim: orası hâlâ benim yuvam
Kapı önündeki akasyalarımda..!
Ferdaca
5.0
92% (11)
4.0
8% (1)