Bağrımda külü köz tutku okları
Düşüyor kendine apansız
Yağmura el açan avuçlar beyhude
Cennettin ırmakları serinletmez bu yaraları
Senden emanet bir sızı bırakıyor içimde
Üşüyor ellerinsiz parmaklarım



Bırak bu ay benim evim
Git!
Dışarıda gülümsemeni unutma!



Tan vaktinden çaldığın renklerini karıştır
Al alazlı gölgeler bırak satırlarıma
Uyut!
Öğütlerine aklın avareliği sürüldü yolun
Kalbim kırık camlı pencere
Gir !
Koynundayım artık dolmayan boşluğunun
Zamanı doldu bekleyişlerin
Gel/me


-Kardeşiyim artık bu şiirin-
-Üvey bir cümle kal içinde-


İşte senin için bir şiir daha katlediyorum
İmge katili bir şair oluyorum inatlaşarak
İnfazında bir zanlıyım kendini yargılayan
Durma öyle!
Son kez kopardığım;
Mimiklerinden kopan küfür salyasına yaslan
Öyle yalan ki tapındığın gerçek
Çırpındıkça borçlu kalıyorsun yaşama
Ve şehla tedirginlikler bırakıyorsun ardında


Faik Danışman