________

Dilsizdim…
Bir çocuğun karanlıkta unuttuğu ismi gibiydi sesim
Uykusuz gecelerin bile ağlayamadığı
kırık bir ninniydim kendime.

Gölgesiydim kendimin,
duvarlara çarpıp dönen bakışlarımda
bir yoksulluk susardı
" diline düşmeyen hiçbir dua gerçek olmazdı çünkü "
Sokak lambalarına astım çocukluğumu,
ışıksız kalınca anladım:
karanlık büyütür insanı, ışık sadece gösterir.

Ben büyümedim.
Zaman beni içinden çekip aldı.
Bir annenin örgüsüne dolanmış acılar gibi
İlmek ilmek sustum.
Balkonlara bıraktım babamın öksürüğünü
her sabah biraz daha unuttum
kim olduğumu, neden ağladığımı.

Bir derviş gibi suskun
bir duvar gibi sabit
bir sürgün gibi uzak…
Bütün hayatımı
sığ bir kelimenin yamacında unuttular.
Adımı söyleyen olmadı
Gülüşüm bile küskün düşüyordu aynalara

Sevdaya gelince...
Ben birini sevmedim
Ben bir “umut hâli”ni sevdim.
İmkânsızın alnına şiirler yazıp
bütün harfleri kendime mezar ettim.

Dilsizdim…
gölgeme bile anlatamazdım içimin yangınını,
suskun bir rüzgârdı çocukluğumun sesi
herkesin bildiği ama kimsenin duymadığı bir hikâyeydim ben

Yalınayak yürürdüm annemin yoksul duasında
ekmek kırıntılarını değil, hayalleri toplardım sofralardan
çay bardağında çınlayan babamın susuşunda
bir devlet devrilirdi içime, habersiz

Geceleri yıldızlarla dertleşirdim
hiç doğmamış kardeşlerim olurdu bazen
bir kayan yıldız kadar kısaydı hayalim
ömrümün kırık kenarlarını hep kalbimle bantlardım

Dilsizdim…
çünkü konuşsam ağlardı taşlar bile
kirpiklerimde toprak birikirdi
her bakışta biraz daha eksilirdim kendimden

Bir köy camisinin avlusunda düşürdüm ilk özlemimi
teneke sobada kuruyan çamaşırlar gibi
üzerime sinmişti ayrılık
büyümek denilen şey, vedalaşmaktı çoğu kez

Senin “ah” dediğin yerde
ben bir çığlık bastırıyordum yastığıma
balkonda sabahlayan babam yoktu belki ama
kaldırımlar hâlâ aynı hüzne tanıktı

Zamansız sevdim hep,
zamansız sustum
ve sustukça çoğaldı acılarımın dili
kök saldı içimde, ismimin bile harfleri yorgundu

Şimdi çocukluğumun göğsünde
kendime sarılıyorum gizlice
ve masalların sonunda hep ben kalıyorum
bitmeye cesaret edemeyen umutlar gibi

Sonra...
Bir sabah,
annemin çamaşırlarına sinmiş sabun kokusunda
yeniden doğdum.
Bir mısranın kanadına tutunarak
kendimi affettim.

Ve şimdi,
ömrümün kıyısında
kırık dökük hecelerle
kendime yeniden masallar kuruyorum.
Sonu huzurla bitsin diye değil
yeni bir başlangıca cesaretim olsun diye...

Peri Feride ÖZBİLGE

18. 05.2025