2
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
117
Okunma
[ kalin
Herkesin güldüğü anılarda ben,
Sessizce yürüdüm, içimde keder.
Dilime değmedi bir damla sevinç,
Gözümde büyüdü dilsiz her heder.
Kırıldı dizimde bin umut taşı,
Secdede solduğum bir sabır yaşı.
Yük gibi çöktü de kalbimin başı,
Önüme eğildim, kimse bilmeden.
Güldüm ben de, onlar gülsün diyerek,
İçimde yandım da belli etmeyerek.
Bir ben anladım ki kul olmak gerek,
Yaraya dokunan sözle değilken.
Tefekkür:
Bazen en derin acılar, sessizce taşınır. Kulluğun sabrı, dışarıdan görülmeyen bir mücadeledir.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz