Hz.Adem’in (A.S) ayak bastığı ilk zamanlarla başlayan hikâye.. Yani insanoğlunun sürgünle mühürlenen varlık serüveni.

Her doğan bebek cennet aleminden dünya hayatına düşen bir hatıradır aslında. Gelişiyle değil de gidişiyle kutlanan bir yolculuk.Belki de bu yüzdendir bebeklerin doğdukları anda gözyaşlarının gelmemesi.Gözyaşı ise, dünyaya karıştığında, yani bu faniliği tanıdığında gelmeye başlayacaktır ancak.

Onların bu olağan dışı durumu, dünyaya henüz ilk adımının tanığıdır.

Bebekler daha hiçbir şey bilmese de bir ayrılığı vardır. Rahimden dünyaya düşerken bir cennet kaybı yaşar belki de. Anne karnındaki huzurun, içindeki gizli ışığın yerini alan bu yeni, ve bu yabancı dünyaya eksik gelir. Sonra kendince der ki '' ben neredeyim"

İnsan doğarken asıl evini geride bırakıyor henüz bir evi bile yoktur.
Ağlar ama aklı yetmez buna. Çünkü şu anda sadece beden elbisesini giymiştir.Çünkü henüz dünya kirini tanımamıştır. Gözlerindeki o saf gözyaşı sancısı cismin değil, ruhun doğum sancısıdır aslında.

Ruhu bu yabacı mekana henüz alışmamıştır. Zamanla acıyla, sevinçle ailesinin sesiyle bağ kurdukça, dünya gerçekleriyle tanış ettikçe eksikliği daha net hissedildikçe gözlerinden yaşlar süzülmeye başlar. Çünkü artık âdem olmuştur: Çünkü dünya ile bağ kurmuş, kendisini bekleyen o çileli serüven başlamıştır artık.
....

Güneşin batmasıyla birlikte gölge kendi aslına döner. kimsenin göremediği ama herkesin içinde taşıdığı o suskun yalnızlığa. İnsan kendi gölgesine bile tutunamazken, ne olduğunu aramalı gecelerde. Her doğuşun içinde gizli bir ağı vardır aslında. Doğarken ağlayan bir bebek neden hayal kırıklığını dökmez?(Gözyaşı) Belki de kirlenmemiş gözlerde yaşam yoktur o anda.Belki de hakikat, ilk nefes alışın çine gizlenmiştir de o yüzdendir yaşın gelmemesi

İnsanoğlu dünya kapısından içeri girdiği andan itibaren hem misafirdir hem mahkum. Defalarca tekrar edecek bir sürgündür bu.

Aşk , adı üflenmiş bir sır gibi düşer insanın içine. Ney iniltisinde bir hiçliktir o? Mey haline gelmiş bir ezgi midir insan, yoksa sarhoş olan mıdır?

Zaman, acımasız bir seyyah gibi sonsuza dek üstümüzde dolaşmaya devam eder. Her şeyde biraz daha zincirleniriz.Boş ve yavan olan bir şeyin peşinden dört nala koşan hayallerimiz köpürür durur ama geriye dönük olarak da sadece toz bulutları kalır.Hangi hayal, hangi dua, hangi aşk insanı hakikate ulaştırır? Mecnun'un çöllerindeki mecnunluğu mu, yoksa devenin sevdiğine hasret mi daha kutsaldır?

Varlığın özü teslimiyetin saf huzurundadır. Kölelikte geçen bin yıl, bir hakikat uğruna feda edilmez mi?

Kendinde kendime sesleniyorum. Çünkü ben gölgemle hesaplaşırken bile aydınlığa muhtacım.

Bir gölgenin sahibine hasreti gibi, insan da özüne özlemle tutunmak zorunda.Gölge güneşi kaybettiğinde uzayarak kaybolur, Adem de Rab’binin nurunu yitirdiğinde karanlığa mahkûm kalır. Her gece, insana kendini hatırlatan bir sükûtla gelir oysa.
Zira gecelerin musahhar kılınışında sadece karanlık değil, yaratılışın ilk sancısı da gizlidir.

Oysa biz, kirlenmeyi öğreniriz zamanla. Sevilmeyi değil, sahiplenmeyi, kalmayı değil, terk etmeyi; görmeyi değil, hükmetmeyi.İlk ağızdan dökülen ezan ve kametle başlayan tertemiz bir ömür, her adımda biraz daha lekelenir. Adına kader denilen yazgının elleriyle, kendi ellerimizi bağlarız çoğu zaman.

Aşk bile kirlenir bazen, mecnun olur, hörgüç eritir, ama hâlâ sormayız: "Aşk kime nasip, kısmet dediğin ne kadar tane?" Çünkü aşkı dahi sahiplik sanırız. Oysa aşk sızıdır, aidiyet değildir. Tıpkı gözyaşı gibi… Tıpkı bebeğin gözyaşsız ağlayışı gibi.

İnsanın yükü ağırdır gerçekten

De ki ; Ey kendine yabancılaşmış Âdem! Her gözyaşsız bebek, içinde saklı bir peygamber niyeti taşırken kirlenmeden önceki halimizi hatırlatmaz mı? Belki de bize düşen, o ilk haliyle tekrar buluşmak değil midir? Belki de kurtuluş, gözyaşının kendisinde değil, onu tutan iradededir. Belki akmayan yaş, içe düşen secdenin sıvısıdır.Hiç düşünmez misin?

Ve de ki: Ey zamanın acımasız yokuşlarında tökezleyen benlik! Ruhunun pusulasını yeniden hakka çevirmedikçe, hiçbir yokuş inişe dönmeyecek.

Ve işte o yüzden ey Adem/oğlu!
Her doğan bebek ağlar da
Henüz gözünden yaş gelmez.

Sevgili Aren abinin şiirleri genel olarak
biçimden çok özle var olur Bu şiirdeki her dize başlı başına bir dergah gibi.İçeriye gireni koruyan, düşünen sarıp sarmalayan bir mekan. Kelimeler yorgun değil, vakur.
Duygu çok fazla süslü değil, derin.
Bu nedenle bu şiir, bir arayışın eseridir.

Eyvallah abi.
Sevgiler ve selamlar olsun
Çaylar her zamanki gibi sizden,
Kahveler bizden.🫖☕

Kendi gölgem,kendi sorgularım,kendi acılarımın dile geliş yankısındaki satırlara...

Derin bir nefes alalım.

O gölgeler geceye sığınan
O hep arkamızda kalacak olan gölgeler
Bir dönüşümün eşiğinde,kimbilir ışıktan korkar gibi belki de..

Hayatın karmaşık yollarında hangi yöne sapmanın sorularında karanlığın tılsımı.Ki kaybolmak bazen doğru yolu bulmanın ilk adımıdır.
.sükutsa en gürültülü çığlık.

Dünyanın neşesi ,içimizdeki hüznü daha da derinleştirdiğinde,

Acı bazen en derin anlamların doğum sancısıdır.

Belki de en saf acı,henüz ifade bulmamış olandır.


Korkular bizim en yakın arkadaşımızdır saygıdeğer Aren.
Bazen ışığın hatırına acıdan dışarı çıkamamak var ya..İşte o gitmekle kalmak,konmakla göçmek arasındaki çizginin misafir geçişi.

Nasıl derin
Nasıl insana kıymık gibi batan satırlar Aren.

"Neden bebeklerin gözyaşı yoktur"bilemiyorum..ama

Umutsuzluğun ve çaresizliğin yoğun halinde aynı sorularla tekrarlanıyor benim de içim.

Hakikat en karmaşık yolların sonunda gizlidir.ve en büyük yolculuk iç dünyamıza yapılandır.

Aşkın ve inancın gücüyle o vakit
ruhumuzu azad edelim bu şiirle.

Çok beğenimle.
Saygılar,