_____

Adımı kimse bilmedi.
O gün, o saat, o şehir…
Ben bir kadındım.
Bir evin içinde var sayılan, sokakta yok sayılan,
Adaletin başını çevirdiği bir can.

Sabahları çocuklarımı okula hazırladım.
Bazen aç kaldım, bazen susuz.
Ama en çok ‘görülmemeye’ üşüdüm.
Evimin içindeki duvarlara gömüldüm.
Kimi zaman sustum çünkü susmak, hayatta kalmaktı.
Ama sustuğumda daha çok öldüm.

Her yıl, yüzlercemiz birer birer düşerken
Sokak ortasında, evin içinde,
Bir okul yolunda, bir otobüste
Sustular hep:
Komşular, kolluk kuvvetleri, yasalar, medyalar…

"Benim adım Ayşe" diyen kadını hatırladın mı?
Kalktı mahkemeye.
“Beni öldürecek” dedi.
Gerçek oldu.
Çünkü devlet geç kaldı, toplum görmezden geldi.

Ben Ayşe değilim.
Ama onun gibi öldüm.
Ben Emine değilim.
Ama onun gibi haykırdım ve cevapsız kaldım.
Ben belki de adını hiç duymadığınız binlerce kadından biriyim.
Yaşıyormuş gibi yaparak yaşarken ölüydüm.

Çocuklarım vardı.
Beni saçlarımdan sürükleyen ellerin gölgesinde büyüdüler.
Kimi zaman bana uzanan değil, bana vuran ellerdi babaları.
Ve ben sustum.
Çünkü “yuvanı yıkma” dediler.
Çünkü “kadınlık böyle bir şey” dediler.
Çünkü ben onların utancını yüklenmek zorundaydım.

Oysa ben sadece sevilmek istemiştim.
Bir eş, bir anne, bir insan olmak.
Ama önce canımdan, sonra kimliğimden vazgeçtim.

Bu şiir
Yalnızca bir kadının hikâyesi değil.
Bu şiir
Sokak aralarında yankılanan isimsiz ağıtlar gibi.
Bu şiir
Bu ülkenin suskun vicdanına çalınmış bir çığlık.

Her gün “bir kadın daha” ölmesin diye
Her çocuk, annesini korkmadan sevebilsin diye
Ve bir kadın yalnızca varlığıyla değerli sayılabilsin diye
Yazıyoruz bunu.
Sen, ben, o hepimiz için.
Bir gün adımızın değil
Sesimizin yankılandığı bir ülke olsun diye.

Peri Feride ÖZBİLGE
15.05.2025