______

Ben bir kadınım.
Kimliğim yok, sesim yok... Adım haber bültenlerinde “bir” diye geçiyor.
“Bir kadın daha…”
Ama ben bir kişiyim. Yalnız değilim, ama çok yalnızım.

Bedenime yapışan korkularla yaşıyorum.
Kimi zaman balkon demirinde, kimi zaman mutfağın en derin çekmecesinde bekliyor ölüm.
Ve çocuklarımın gözlerinde… en acı sessizlik.
Anne ne zaman susar?
Yarayı içine akıttığında.

Kâbusu hep aynı saatte başlatan bir ülke bu.
Sabahları kahvaltıya değil, hayatta kalmaya uyanıyoruz.
Ev dediğin, artık bir kale değil;
Zulüm duvarları örülüyor dört bir yanına.
Kilitli bir kapının ardında, her çığlık yankısını yitiriyor.
Ve biz, ölü kadınların ardından
Sadece sayıları hatırlıyoruz.

Oysa ben bir hayattım.
İlk düşüm, ilk oyuncağım, ilk sevdalığım vardı benim.
Gelinciklere yazdığım şiirlerim.
Sadece sevilmek istemiştim,
Bir “geçmiş olsun” değil, bir “iyi ki varsın” beklemiştim.

Ama olmadı…
Şimdi içimde kurumuş bir bahar var.
Ve içimde, hâlâ büyüyen bir çocuk.
Siz hangi gözle bakarsınız o çocuğa?
Babası annesini susturduğunda?
Siz hangi yüzle anlatırsınız ona sevgiyi?

Bu bir yazı değil.
Bu bir ağıt değil.
Bu bir çağrıdır:
Sesimi duyan var mı?

Beni sadece öldüğümde değil,
Yaşarken de görün.
Yalnızken de yanımda olun.
İsyan ederken susmayın.
Çünkü bir gün, adını bilmediğiniz o "bir kadın",
Sizin kardeşiniz, komşunuz, arkadaşınız olabilir.
Ve o zaman bu sessizlik,
Vicdanınıza sığmaz.

Peri Feride ÖZBİLGE
15.05.2025