6
Yorum
24
Beğeni
5,0
Puan
219
Okunma
Tüm insanlara inandım
Kırıklarım yok saydım
Gözlerinde bahar aradım
Kışları içime sakladım…
Kelimeler verdim sessizce
İçimde büyüyen hevesle
Bir tebessüm uğruna belki
Unuttum kendi sesimi bile…
Her omuz bir dağ sandım
Her gülüşe ömür adadım
Meğer her dokunuş geçici
Ben hep kalıcı sandım…
Yine de küsmedim hayata
Yaralarımdan doğdu dua
Her kalp aynı sevmez, bilirim
Ama ben, eksilmeden severim…!
Ferdaca
Tefekkür Notu:
Bazen kalbin safiyeti, en büyük yalnızlıktır. Ama yine de vazgeçmemek… Sevmekten, merhametten, inanmaktan. Çünkü bazı yürekler incinse de eksilmez, eksilse de küsmez. Bu şiir, o yüreklerin sesi…
5.0
100% (7)