Yârim...

Bana gönderdiğin son fotoğrafta
saçların siyah bir şalın üzerine
yığılır gibi düşmüştü.
Kırgınlık; saçlarının ucuna kadar dökülmüştü.

Ama bilirim:
Ne o şal seni ısıtır,
ne de içindeki fırtınayı susturur.
Bunu yalnızca ben anlarım, ben bilirim.
Çünkü; seni en iyi ben tanırım,
Sen, ben yanındayken asla üşümezdin...

Ama ben o gün, gözlerinin kıyısında
üşüdüğünü gördüm.
O an, gözlerinin derinliklerinde kaybolmuş bir hüzün vardı, ıssız bir deniz gibi....
Her küçük dalga geri çekilirken,
içimden de bir şeyler koparıp götürüyordu.
Her zaman bana çevrilmiş o sıcak bakışlarının, şimdi sadece gölgesi kalmıştı.

Orada olmak istedim, gözlerinin o koyu denizini bir an olsun yüzeye çıkarmak için resmen delirdim.
O an ne kadar çırpınsam da, seni bulamamaktan korktum.
Dünyanın bütün karanlıklarını bir adım geriye itmek istedim,
sesimi duyurabilmek için avazım çıktığı kadar bağırdım.
Kabus gibiydi ama hiçbir şey yapamadım.

Şimdi bu fotoğrafa her bakışımda
sana uzak olmanın yangını içimi sarıyor.
Eğer orada olsaydım, eksik olan her şeyin
yerini alırdım.
Gülüşünün yanına resifleri koyardım,
suskunluğunun yanına şiirleri..
Tüm kırgınlıklarını ömrüm boyunca usul usul severdim.
Senin yükünü yalnızca ben bilirim,
içindeki o derin sessizliği sadece ben duyarım.

Yârim...
O sessizlikte kaybolan sözcüklerin,
söylenmeyen bütün kelimelerin içinde;
ben seni daima severek yaşadım,
hep yaşıyorum...

Saçlarının düştüğü o şalın yerine ömrümü sererek de, hep yaşayacağım.