Bir kalabalık şehir kadarmış, onsuzluğu, Yalnızlığı, yaşadığı bu Aşkın karşılıksız,lığı.

Sana öyle hasretim ki,
Sözlerim yetmez anlatmaya,
Mecalin kalmayana kadar,
Korkarsın Aşktan.
Ruhunda korkunç, urlar çıkaran,
Bu aşkı bırakmaya, cesaretin de olmaz.


Nasıl bir aşk yaşıyor du,
Başının içinde anlamıyordu,
Elinden tutamayacağın ihtimal,
Aklına geldiğinde, hani canını
Sıyırıp acıtan işte o zaman,
Ölümü arzularmış insan,
Çünkü onsuzluk ok gibi canına
Saplanıp dönüyor du kalbinde,
Sussan acıya dayanamıyorsun,
Bağırsan haykırışını duyan yok.
Buna daha da kahroluyorsun.


“Sensizliğin sesi varmış Karahanlı”
Hemde feryat figan,
Gökyüzündeki ayın yansıması,
Karanlıkta denizin üzerinde parlıyordu.
Bakışları oraya dalmıştı,
Ama beyninin içi savaş alanı gibi,


Bırak süzülsün yaşların,
Yanaklarından aşağıya.
Her bir damlası ne kadar,
Sevdiğinin ispatıdır.
Sessiz feryatlarının izidir.
Kalbini teselli ediyordu,
Elini kalbine koyarak,
Sessiz, sessiz seviyordu.
Üzüntüyle çarpan yüreğini.
Oturduğu çimlere avuçlarını
Bastırarak kapattı gözlerini,
Karşısına geçip avazı,
Çıktığı kadar bağırmak,
Hesap sormak istiyordu,
Ben senin aşkından ölürken,
Sen beni neden görmedin.

Bir şarkı tutturdu Asya.
“Ben imkansız aşklar için yaratılmışım,
Ne kavuşmayı bilirim, ne unutmayı.
Kayboldum kuytusunda yalnızlıklar,
Yaşadım en karasında sevdaların..”
Ne kalabiliyorum ne gidebiliyorum. Senden..
Bu aşk kördüğüm, ne kavuşmak çare ne ölüm.

(Cangülüm) saat. 21:05 tarih. 05/05 /25
Nebahat Kılakay