Utanırım “insan” demeye, adam sanıp sustuğuma,
Milletin derdine sırt dönene, ekmeğini yiyip yurdunu unutana.
Kendi insanını görmezden gelip,
Başka yellerin yalanıyla yön tutana…

Adam değil o!
Yüreğinde millet yoksa, elbet ihanet çoktur.
Kendi köyü toz içinde, yolu yok, suyu yokken,
Başkasına bağ bağışlayan kime ne denir, söyle?

İç Anadolu yanar her yaz sessizce,
Bir çocuk göğe bakar, yolu olmayan dağa özlemle.
Babası şehit düşmüş Yemen çöllerinde,
Bir de üstüne ihaneti dinlemiş yıllarca, ciğeri yana yana.

Dedem, ninem, anam…
Toprağı terle değil, kanla yoğurmuş zamanında.
Taş taş üstüne konmuş da,
Her taşın altında bir yiğit yatmış da biz böyle olmuşuz.

Şimdi sorarım size:
Vatan toprağına göz dikenle kucaklaşmak niye?
Bu toprak hainle tokalaşmaz!
Kanı kurusun bu milletin sırtına hançer sokanın!

Köyüme yol yapmadınız,
Ama yabancıya saray diktiniz,
Kendi öz evladını hor görüp,
Elin sözünü baş tacı ettiniz…

Ey yönünü kaybetmiş zaman,
Biz hâlâ buradayız, unutanlara inat!
Ne bir metelik isteriz, ne de alkış!
Sadece bize ait olanı, bu vatanı, bize bırak!

Berlin. Mayıs. 2025
Pevruzi Hasan