Yokluk, bir ömrü yoran en uzun suskunluktur…

Peri Feride Özbilge, “Gitme” adını verdiği bu içli şiirinde, bir kalbin neyle eksildiğini, bir insanın neyle tamamlandığını gözyaşına benzeyen kelimelerle anlatıyor.
Bu sadece bir gidişin ardından yazılmış dizeler değil, bir kalışa yakaran bir gönlün titreşimidir.
Her satır, bir dualık sükût, her mısra bir “gitme”nin yükünü taşıyor.
İlk bölümde yastıklara bırakılan bir tebessüm kadar naif,
İkinci bölümde gözlerin içinde çocuk kalan bir iç konuşma kadar dokunaklı.

“Bir aşkı en çok terk ediş öldürür…” derken, aslında kalanların ömrünü tarif ediyor.
Ve “Gözlerimin içinde sana ayrılmış bir pencere var,” dediğinde, biz anlıyoruz ki bazen insan, bir sevdaya değil, onun hatırasına sığınarak yaşar.

Yahya Kemal’in dediği gibi:
“Sessiz gemi kalktı mı, liman yetim kalır.”
Şairin dizelerinde bu gemi hâlâ kalkmamış; ama rıhtımda eller dua gibi açık…

Sevilenin gitmemesi için dua canı Candan bir yakarış:

Ey Kalpleri Birleştiren Rahman,
Sen ki bir bakışı bin umuda dönüştürürsün,
Sen ki sessizliği bile dile getirirsin,
Bizleri birbirimize yazdığın kaderde sabit kıl.
Gitmek isteyen gönülleri kararsızlıkla değil, kalma sevdasıyla sar.
Adını sevgiyle andığımız kişileri,
Bizden ayırma ey Kudret Sahibi.

Gitme diyen dudaklarda,
Senin merhametinle bir duruş, bir kabulleniş nasip et.
Giden ayaklara yön değil,
Kalan kalplere huzur ver.

Ey içimizde sevdayı filizlendiren,
Benliğimizi onun yokluğuyla eksiltme.
Bir tebessümle geleni
Bir dua kadar kalıcı eyle.
Gitmesin…
Çünkü onsuzlukla baş edebilecek kadar taş olmadı kalbimiz.
Ve biz, seninle sevmenin ne olduğunu anladık.
Bizi, sevdiğimizle beraber rahmetinle bir eyle… Âmin.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız Delibal Celil ÇINKIR