Yıl olmuş 2025, dünya kaynayan kazan,
Öfke nizam olmuş, kinle dolmuş her bir an.
Her köşede yankılanan bir acı feryat,
"Vur!" diyorlar, "Kır!" diyorlar, kalmamış bir iç rahat.
Gözler kararmış, suskun kalmış vicdan sesi,
"Öl!" diyorlar, "Kes!" diyorlar, korkunç bir oyunun hevesi.
Doğra ruhunu, kin kus derinlerden,
Sevgiye hasret bu çağ, en ıssız yerlerden.

Vur ha vur, kır ha kır, öldür ha öldür,
Bu çağın kara laneti, bitmiyor bu kör kütür.
Kes ha kes, doğra ha doğra, parçala ha parçala,
İnsanlık kan revan içinde, düşmüş kara bir dala.
Bu beste duyulmamış, yükselen bir feryattır bu,
Bu gidişe kim "Dur!" diyecek, hangi yiğit gelir, kimin sözü?

Eskiden umut vardı, yarınlara güzel derlerdi,
Şimdi her bakış bir düşmanlık, nefretle beslerdi.
Dostluk yalan olmuş, sevgi bir soluk hayal,
Kardeş kardeşi boğazlar olmuş, bu ne hazin bir ahval?
Kin tohumları ekilmiş her bir toprağa,
Öfke büyümüş, sarmış her yanı, ulaşmış en sor ağa.
Parçala benliğini, kinle beslen durmadan,
Bu karanlık döngüden bir çıkış yolu var mı, soran?

Belki bir ses duyulur, bu karanlığın en dibinden,
"Dur!" diye haykırır belki, bir insan yüreğinin sesinden.
Sevgi yeniden yeşerir mi bu taşlaşmış kalplerde,
Yoksa bu kanlı oyun sürer mi böyle her yerde?