uyuyan gölgelere ölüm ısmarlayan an
aydınlığı bekledim gece uludu bir an...


kalplerin gözucundan durup baktığım bir an
korkudan geçemeyen zavallı zaman vardı
havzasına ulaşmak sevinci içinde kan
toprağa al renk atıp gönül boyu akardı


terbiye koğuşunda çay demlediğim bir an
gördüm ki hiç kalmamış insanların hayası
kavrulmuş duygulara yalan sözleri kusan
sahibin kefeninden silinmiş canlı yası


yetim bir gökyüzüne ışınlandığım bir an
oynuyordu dünyayı anlatan tüm sayfalar
kadife yumuşağı hislere kurban olan
tanınmayanlar vardı namı puslu simalar


isimsiz duvarların adını andım bir an
susuyordu dilinde mürekkep dolu hüzün
gölgelere sığınmış çıplaktı sefil insan
kalmamıştı hatırası utançtan pembe yüzün


katiller diyarının pistine girdim bir an
susuz kalmış damarlar toprağı besliyordu
terleyen ruhlarına güneş sıcağı basan
tüm insanlar birlikte ölümü istiyordu


uyuyan gölgeleri uyandıran bir zaman
aydınlığı buldum ben uluma bittiği an...


_selim