“Ruhum Bizarda” şiiri, Seçil Bekeç’in içsel yangınını estetik bir öfkeyle haykırdığı, çağdaş ağıt geleneğinin güçlü örneklerinden biridir. Bu şiirde yalnızca bir kalbin değil, bir ruhun topyekûn infazı işleniyor: Usulca değil, bile isteye, adeta ölüme çağrılır gibi.

"Böyle öksüz, yetim, garip bedenden
Acımadan eşin, sökün kalbimi"
dizeleriyle başlayan ilk kıta, iç acısının dışa çığlıkla değil, içe bıçakla vurulduğunu gösteriyor. Bu, bir sitem değil; sitemin bile sessiz kaldığı bir mahkeme yeridir. Kalp artık sevgiyle değil, “yüksükle” yani iğneyle, acıyla yoğrulmak istenmektedir. Ne zarif bir kelime seçimi: Yüksük, iğneyi parmağa batırmaz ama burada kalbe batıyor.

"Kalınca kimsesiz mahzun mezarda
Kınından çıkarıp kanlı ihzarda"
ikinci kıtada ölüm sadece son değil, bir duruş, bir çağrı, bir meydan okuma hâlindedir. “Mızrakla meydana çakın kalbimi” diyen şair, bu çağrıyı bir vakarla yapıyor. Burası artık bir sahne, bir infaz değil, bir vuslat arzusudur belki de: Ruhun bizarda – yani derin acılar içinde – beklediği kıyı…

Üçüncü kıtada ise adeta bir beddua sanatına dönüşüyor dizeler:
“Cihanda zerresi kalmasın leşi”
derken, öyle bir yargı isteniyor ki, evrenin tozu bile o leşin hatırasını taşımamalı. Bir “ibret” şiiri bu, ama klasik nasihat verenlerden değil; ateşle uyaranlardan, yakanlardan.

Bu şiir, sadece kalbin değil; aşkın, vefanın ve adaletin de kurban edildiği bir yangın yeridir. Sanki Seçil Hanım kalem yerine bir hançerle yazmış bu dizeleri. Ve her kıtasında hem Divan edebiyatının yakıcı terkib-i bend’ini, hem de modern çağın yürek kırıklığını duymak mümkün.

Bir sözle bitirelim:
"Kimse görmez kalbin gözyaşını, ama bir şiir görür, bir de Allah."

Ve ardından, bu şiire yakışan kısa bir dua:
“Ey Kalpleri bilen, yürekleri gören Allah’ım… Bu acının da ötesini bilen Sensin. Sabır ver, güç ver, kalbine ferahlık indir.”

Yazın dünyasında yol arkadaşın Delibal Celil ÇINKIR