İçimde bir yol var,
Adımları hiç atılmamış bir zamana doğru açılıyor.
Dönüp dolaşıp içime doğru düşüyorum.
Sadece en içime doğru düşüyorum.

Bazen aynaya bakınca kendimi değil,
Bana bakan gözleri görüyorum.
Kendim hiç yokum.
Sadece bakışların suretimde açtığı izler var.
O izler sanki bir yüz arıyor.
Ama bildiğim hiçbir yüze de oturmuyor.

Sonra büyük bir boşluk doğuyor.
Adı olmayan
ama sesini çok iyi tanıdığım bir boşluk.
Ne zaman susmaya kalksam,
hemen o konuşuyor.
Bir isim gibi değil de,
Bir an gibi taşıyorum onu yüzümde, ellerimde,
Unuttuğum her cümlede...

Ama yine de bir şeyler eksik kalıyor.
Bu seferki bir boşluk değil.
Bir uzaklık hiç değil.
Bu "insanın içindeki insanı, anlayamamak" gibi bir şey...

Herkesin gözlerindeki ışıktan,
duygusunu okuyabiliyorum.
Yüreğinin attığı ritimle
hangi cümleye yaklaştığını görebiliyorum.
Yine de tuhaf bir his var içimde.
İşte bir tek onu bilmiyorum...
Ne sezgiyle,
Ne sözcükle,
Ne sustuğum cümlelerle...

Ah...
Allah’ım, bu nasıl bir yanılgı?
Bazen düşünüyorum da,
Ya içimdeki o boşluk bir şeyin eksikliği değilse,
Ya fazlasını taşımaya çalışan yedek bir kimlikse?

Aynaya bakıyorum.
Kendi yüzümün ardında
başkalarının siluetlerini görüyorum.
Bir anlığına bu ben miyim, yoksa onlar mı?
Ayırt edemiyorum.

Her biri içimde yankılanan bir hatıranın
silik yüzü gibi.
Sanki ben, onlardan arta kalan suretimin
gölgesiyle yüzleşiyorum.

Sonra gözbebeklerimde bir ışık beliriyor
Ve, beni bana hatırlatıyor.
Hatıraların içinde kalan varoluşumdan beri
Benimle yol alan herkesin
Aslında daima orada olduğunu gösteriyor.

Daha dikkatli bakınca görüyorum ki;
belki bilerek,
belki de bilmede
kendimi kendim silmişim bazı yerlerden.
Ve her insanın yaptığı gibi
anlık kaybolmuşum
hem hayatın içinden, hem kendimden...

Aynaya gülümsüyorum.
"Haydi, oyalanma, geç yerine" diyor,
Ve kendime hızla geri dönüyorum.