Yoksun!
Kursağımdan tek tebessüm geçmiyor
Yüreğim buruş buruş
Oysa,
Nisan’dan ödünç yağmur alacaktık
Islanacaktık
Sonra kahve falında gözlerini arayıp bulacaktım...

Hani;
İçi dolar bir bulutun, ağlamak ister de ağlayamaz ya
Hani ışık sancı çeker, karanlıktan doğamaz ya
Hani, insan kendi dünyasına da sığamaz ya...

Sürülmüş gibiyim bir şiirden...

Bütün renklerini alıp gitmiş ilkbahar
Sarıya boyayıp saçlarını yaprakların
Ve savurup çiçeklerin kokusunu
Ağaçlar, izinsiz gösteride,
Çırılçıplak
Sığınacak bir gökyüzü arıyor kuşlar
Buğulu camlarda, koyu kahverengi hüzünlü bakışlar...

Ayağı sakat atları vurdular içimde dün gece
İçim üzgün!
Ayın ışığını öperken kelebekler,
Üşümesin diye üstünü örttüm umudumun
Uyanmasınlar diye düşlerim, parmak uçlarımda yürüdüm
Kimi kimsesi kalmadı hevesimin
Alıp gitmek istedim kendimi
Ayakları suya değmemiş bir dereden usulca akıp
Ve tutup ellerinden, evlat edindiğim acılarımın

Yoksun!
İçimde susuz bir yaz
Kıtlık,
Kuraklık...
Avare bir martıyım gökyüzünde
Yurtsuzum, yuvasından ayrı karınca kadar.
Hangi uçuruma ayak bassa yüreğim
Öpmek için bir papatya çekingenliğini
Kemikleri kırılıyor ruhumun.
Yetim bir serçe yuva yapmış sesime
Nefesimde güz telaşı
Dudaklarımda donuyor şiirler
Uçurtmalar bir bir tutuklanırken

Yoksun!
Anladım sensiz yaşamadığımı
Yoksullaştığımı
Azaldığımı...
Yoksun, yokum
Anladım...

S.U.

Serkan Uçar

27.04.2025