Hafif hafif öldüm sanki,
sondan küçük bir parça.
Hiç yabancı gelmeyen yalnızlık gibi,
hissettim hissettim bir parça.
Yürüyorum, yürümüyorum gibi
bu da sondan.

Kırılmışım sanki son defa gibi
"Keşke keşke..." demişim sessizce,
son defa gibi
Küsmüşüm birkaç saniye
Yorulmuşum hiç bitmeyecek gibi

Dünya, dünya gibi delirmiş
Buradan çok yorgun gideceğim,
Bir kâbustan uyanmış gibi.
Acı-Tatlı melodim,
ilk ve son defa yankılanır gibi.

Söyle dost,
Ölümden haberin var mı?
Çünkü tek gerçeğimiz gibi.
Sessizsen,
Ölümü göze alarak sessizsin gibi
Değil mi?
Ölümden önce son bir konuşma daha yok
Keşke demezsin değil mi?
Yarını boşver,
Bugün vardım ama yoktum gibi
Bir kelebek can verince kim duyar ki?

Ölümü bilerek sevebilir misin beni?
Sonumun olduğunu bilerek okşa yüreğimi
Yarını boşver, bir gün yokum
Neredesin diye sormazsın, değil mi?
Yarım ya da tam, bir gün bittiğinde
Özledim demezsin, değil mi?
Ölüm kapıyı çalmış haberin yok
Bir kelebek can verince kim duyar ki?

Bir gün ölümden habersiz,
Merakla beni beklemezsin, değil mi?
Çünkü tekrar dünyaya gelmeyeceğim gibi
Çünkü dünya, dünya gibi delirmiş
Kelebeğin ruhu ise Yaradan’a ermiş
Bir kere hissedince her şeyden vazgeçmiş.
Bu sondu, herkes ruhuna iyi baksın
Çünkü dünya, dünya gibi delirmiş.



Beyaz Kelebek