Sonra tren demiş ki,
Buraya kadar.
Yol bitti, istasyon göründü,
Yavaşça durdu,
Bütün hayallerim rüzgârla birlikte uçtu gitti.
Bir zamanlar hızlıydık,
Bazen yolları yan yana paylaştık,
Ama şimdi,
Birbirimizden uzaklaşıyoruz
Ve her veda,
Bir başka yoldaşın kayboluşu gibi…
Sonra tren demiş ki,
Buraya kadar.
Ve sen,
Beni burada bırakıp
Bir başka hayale yol alırken,
Ben duraklardan uzaklaşıyorum
Ve içimde kalan “belki”ler,
İstasyonlarda boğuluyor.
Bir zamanlar bir yönü vardı hayatın,
Bir hedefi, bir amacı.
Ama şimdi tren,
Sadece gideceği yere değil,
Zamanın da sonuna varıyor.
Sonra tren demiş ki,
Buraya kadar.
Ve ben,
Seninle gitmeyi hayal ettiğim o yolculuğa
Beni bırakıp yürüdüğünü izlerken,
Bir adım geri atıp,
Bir adım daha yalnızlaşıyorum.
Ama belki bir gün,
Bir başka tren,
Bir başka zaman,
Bir başka yolculuk
Bizi yeniden kesiştirecek.
Ve belki o zaman,
Birlikte gideceğiz…
Ama o an gelene kadar.
Ve tren son kez demiş ki:
Buraya kadar…
25.04.25