"Senin gibiler kaldı mı?" dediler,
Bir an sustum,
Bir ömrü düşündüm o soruda.
Sonra dedim ki,
Kaldı... ama yalnız kaldı.
Çünkü en çok onlar unuturlar kendini,
En çok onlar unutulur bu dünyada.
"Senin gibiler kaldı mı?" dediler,
"Evet," dedim,
"Kaldı... ama yalnız kaldı."
Bir şehir gibi sessiz,
Bir sokak lambası gibi sönmeye yakın,
Bir yürek gibi kırılmıştı artık.
"Senin gibiler kaldı mı?" dediler,
"Evet, kaldı" dedim,
Ama yarım kaldı.
Bir cümle gibi bitmedi,
Bir köşede, kalabalıktan uzak,
Sesini duymayanların arasında
Sessizce var olmaya çalıştı.
Bir sofrada eksik sandalye gibi,
Bir şiirin eksik dizesi gibi…
Kaldı ama tamam olamadı.
Yarım kaldı.
Yarı yolda kaldı.
Elini uzatan kimse yoktu,
Verdiği tüm emek,
Tüm sabır, tüm dua,
Bir karşılık bulmadan soldu.
O yürüdü…
Bir adım, bir adım daha…
Ama herkes geri dönmüştü çoktan.
Ve o, sadece yürümeyi sürdürdü,
Yalnızlıkla kol kola.

Tüm umutları,
Birer birer durdu yolun kenarında,
Sanki hepsi “biraz dinlenelim” dedi,
Ama bir daha kalkmadı ayağa.
Her biri gözyaşıyla sulandı,
Ama yine de çiçek açmadı.
Çünkü bazı umutlar,
Sadece içimizde gömülmek içindir.
"Senin gibiler kaldı mı?"
diye tekrar sordular,
Ben gözlerimi yere indirdim,
Ve dedim ki:
Kaldı…
Ama hiçbir yere ait değil artık.
Yalnız,
Yarım,
Sessiz
Ve yolda…
20.02.20