..........

Biz duvarlarını ıslak kelimelerle ördük o evin. Kimseler bilmez …

Bazen bir ev, dört duvar değildir.
O ev, bir kalbin içine kurulur.
İçinde iki kişi yaşar ama sadece biri kalır geriye…
Ve sonra her şey,
bir sandalyenin boşluğu,
bir fincanın eksik buğusu,
ve camda silinmeyen bir isim olur.

Bu şiir, öyle bir evin hikâyesidir.
Yağmurla yoğrulmuş bir aşkın,
her odasında “sen” kokan bir geçmişin,
ve belki de hâlâ mümkün olan bir geleceğin…
Çünkü bazı evler yıkılmaz;
içindekiler gitse bile,
duvarlarında sevda kalır,
perdelerinde dua…

Ve ben işte o evin penceresinden sana sesleniyorum:
“Gel, yeniden kurmasak da olur…
Yeter ki aynı hayalin içinde ıslanalım.”

"Her ev bir dua tutar kapı eşiğinde.
Ama bizimki,
bir ömre yetmeyen bir şükür gibi yaşandı…
Ne zaman yağmur yağsa,
cam buğusunda adın belirir hâlâ…
Bir yastığa baş koymak değil mesele,
aynı rüyada üşümemekti bizim hikâyemiz.

Seninle kurduğum o ev…
Hiç yapılmamış bir evdi aslında.
İnşaatı gözyaşıyla karılmış,
çatısı umutla örülmüş,
her duvarına şiirler işlemiş bir sevgi yurdu.

Ve şimdi…
Ben hâlâ o kapının önündeyim.
Belki sen yoksun, belki gökyüzü suskun…
Ama bu evin içinde,
sana benzeyen bir dua hâlâ oturuyor masanın ucunda."

Ve Hâlâ Yağmur Yağıyor

Ve şimdi…
O ev hâlâ orada.
Kapısı aralık bir dua gibi,
perdesi senin gülüşünle hafifçe kıpırdıyor.

Kimse yok gibi görünse de,
içeride hâlâ iki kalp atıyor…
Biri geçmişte kalan sevdaya,
öteki her sabah seni yeniden doğuracak kadar taze bir umuda.

Ben hâlâ o mutfağa iki fincan koyuyorum,
birine kahve, diğerine seni…
Ben hâlâ o pencereye yazıyorum adını,
bir çocuk gibi parmak ucumla,
sanki her şey yeniden başlayabilirmiş gibi.

Çünkü bazı evler yıkılmaz,
bazı aşklar eksilmez,
bazı yağmurlar dinmez…
Ve sen bil ki,
ben hâlâ o evde seni bekliyorum.
İçimden hiç eksilmeyen o yağmurla,
ve sana her zaman açık bir kapıyla…
Artık hiç olmasan bile...

Peri Feride Özbilge
19.04.2025