Ben yine aynı sahildeyim,
Aynı dalgalarla baş başa...
Ama artık dalgalar beni değil,
Gülüşümü taşıyor kıyıya.

Güneş batmıyor bugün,
Bana doğuyor her yerde.
Bir adım atıyorum, kum yakıyor ayaklarımı.
Sanki sen yürümüşsün,
Ve bırakmışsın benden önce sıcaklığını...

Eğilip bakıyorum mavi dalgalara;
Gözlerin bir şiir gibi yansıyor suya.
O an akışına da, bakışına da
Düşüyorum mısra mısra.

Ne tuhaf...
Sen geldiğinde dünyanın kavgası susmayı bıraktı.
Mesela, kuşlar daha yüksekten uçmaya başladı,
Üstelik karganın lisanı bile şaştı.
Kendini bülbül sandı.

Mesela, kendimi gökyüzüne benzetirken
Seninleyken gökyüzü oldum.

Sonra; sonsuz, derin, mükellef mavi bir sofraya oturdum.
Örtüsü ilmek ilmek aşkla işlenmiş,
Kıymasınlar diye ucuna da
Dantelli bir tılsım iliştirilmiş...

İşte öyle...
Ama bitmedi...

Seninle sevmek nasıl biliyor musun?
Yağmurun ilk damlası gibi
Toprağa düşüp cennet kokusu almak gibi...

Artık kendimi eksik hissetmiyorum.
Sol yanımda donmuş bir çiçek vardı.
Şimdi o seninle açtı.

Unuttuğum tüm mevsimler içimde uyandı.
Üstelik kimsenin bilmediği yeni mevsimler de katıldı.
Bu da çok şaşırtıcı...

Of... İşte of...

Sana doğru yürümek;
Ruhumun çıplak ayakla
Yıldızların üstünde dans etmesi gibi...
Ve hiç kesilmeyen, huzurlu bir melodiyi
Bıkmadan, usanmadan,
Hayretle ve ilk kez dinlemek gibi...

Ben yorgun bir rüzgârken,
İlk kez bir yerde dinlenmeyi öğrendim.

Sen bana kendimi hediye ettin.
Unutulmuş çocukluğumu,
Uçurtma gibi kaçmış hayallerimi...

Şimdi seninle yeniden büyüyorum.
Her düş seninle gerçek olacak gibi,
Yaşamak, gülmek artık hayal değil gibi...

Şimdi ben gökyüzündeki devasa sahnedeyim.
Sen başroldesin
Ve en iyi izleyicin de, benim...

Evet...
Yine geldim mabedime...
Yani hep ağladığım o sahile,
Ama bu kez ağlamak için değil,
Teşekkür etmek için...

Teşekkür ederim mavi deniz...
Teşekkür ederim mavi gökyüzü...
Teşekkür ederim içimdeki mavi...
Mavi kanatlarınızla hoş geldiniz şimdi.