Bir adam yaşardı yürekle dolu,
Sözleri kıymetti, altınla puldu.
Her dosta bir şiir, her güle bir söz,
Gönüller onunla bulurdu öz.

Bir yanda destanlar, bir yanda ağıt,
Sanki yüreğinden akardı kağıt.
Kalemi susmazdı, dili susardı,
Ama gönül onun izinde vardı.

Derdi ki: “Ben bir gün yürürsem Hakk’a,
Kim yakar mısra’yı, kim düşer hakka?
Ben gittikten sonra kim yazar beni,
Kim anar dostluğu, vefâlı sesi?”

Ey güzel insan, sen gitsen bile,
Kalır bu şiirler seninle dile.
Adını unutan olmaz bu yerde,
Hatıran taş olur gönül çerçevede.

Belki bir baharda, belki bir güzde,
Okunur bir şiir, dost meclisinde.
Bir çocuk “Kimdi bu?” derse bir gün,
Derler: “Söz ustası, yürekle bürün.”

Adın bir duada yankı bulurken,
Şiirlerin düşer dilden dillere.
Sen susarsın belki toprakla sessiz,
Ama mısraların kalır hep gür ses.

Berlin Nisan 2025
Pevruzi Hasan