Bir şiirin dar sokaklarında
Hep sana rastlayabilmek umudu omuzlarımda.

Çürük kokusu sinmiş ayrılığın şah damarına
Konuşmayı unutmuş dudaklarından öpüyorum vagonları
Aklıma sen düştükçe kırlangıç çığlıkları.

Birden ağzı sulanıyor gökyüzünün
Sızdıkça çenesinden yeni yaşamlar
Tutuşuyoruz tenha sokaklarda sonra
Bulutların çizdiği resimlere bakarken uyuyorum
Güvercinler konuyor göz kapaklarıma
Düşümde annem, gelin odası , saçları ,
Babamın elleri kırmızı ve beyaz.

Kaçak bir takvimi oyuyor gün
Ağustosta fırtına gömen kelimeler buluyorum sahaflarda
Ay damlıyor usul usul bozulmamış gecelerden.

İçimde çoğaltıyor yalnızlığımızı sayfalar
Sana rastlayabilmek umudu omuzlarımda
Parktaki bütün banklar ılık.
Kaç sevgili gelip geçiyor önümden
Saymayı unutuyorum.
Alın yazısı göç etmiş bir kız
İncecik parmaklarıyla y’anıyor
Deniz çok uzak Ankara’ya.
Yanıyor düşüm suskun bir imlâda.

Bir şiirde çığlığım yorulur.
Aşarım, gök gürültülü ,dağlardan dağlara.
Terlemiş bir sahilde gözyaşı ile çizerim gülüşünü
Kanım çekilir kuru bir yazsa
Dilimin içine yolcu olur geceler
Yalnızlığın darasını o vakit bilirim.

...

Dalgın ve yorgundur
Kadın ve adam
Her sözcük çıkmaz sokaktır vedalarda
Omuzlarımda gölgesi şiirdir öpüşlerinin
Camda hâlâ buğulu sesin.