Ah gönül ne dertler demleyip
oturduk seninle başbaşa
İhtiyacımız vardı
Benim seni, senin beni anlamaya
Yaranın da hiç niyeti yoktu kapanmaya
Aslında hakkımız yoktu bu aşkı abartmaya
Selenofil olduğumuzu bilmeyen yoktu
Yine de bağlandık bir var, bir yok olan Ay’a
Bir bir bırakıp gitti bağlandığımız ne varsa

Elbette huzur için baktığım gökyüzü iyi bilir derdimi
Elim kolum bağlı izlerdim Ay’ın gidişini
Yıldızlar elbette tutamazdı onun yerini
Bilmezlerdi onun girdiği eve, dert çuvalının girmediğini
Göremezlerdi elbet körler ülkesindekiler
o kokan sokakların gökyüzünün çiçeklerle süslendiğini

Bilmem ki onun kalbine dokunabilen nasıl selamlar hayatı
Belki de topraktan düşer damlalar gökyüzüne
Semanın kapıları açılır, gök mavisi boyanır çiçeklere
Ve belki de bilmem kaç asırdır kavuşamayan meftunlar,
vuslata erer cennette

Ah gönül sen şahitsin, göz yaşımdan süzülenlere
Bir bebeğin ilk adımları kadar tedirgin kalbime
Umudun kırk kilitli sandığını sakladığım göğsüme
Ne çok gülerdik seninle, erkekler ağlamaz diyenlere
Ne çok ağlardık seninle, erkekler ağlamaz diyenlere...

Ensar Türkay