Tebessüm Hatun
Biçare gönlümün en mübah misafiri
Şiirin aynasına yansıyan ruhumun ikizi
Ölüme meydan okuyan özlemin filizi

Bildim seni
Bahçeme baharı getiren türkülerden
Kalbime nur ışığını düşüren gözlerinden
Papatyaları filizlendiren gülüşlerinden
Yıldızları Zühre eyleyen tebessümünden
Kalubela’nın izlerini taşıyan ılık güneşinden

Tebessüm Hatun
Gökyüzündeki yıldızların sönmesinin
imkansız olduğunu zannederdim
Ta ki ruhumun derinliklerindeki
o çığlığı duyuncuya kadar
Yıldızları, hatta Zühre’yi,
belki inanmayacaksın ama Ay’ı bile söndürdü gidişin

Fakat üzülme, müsterih ol
Sözcüklerime rica ettim incitmeyecekler seni
Ruhum kaybetmiş olsa da dengini
Takat alacağım hatırladıkça ela rengini

Bir günün sabahı ile aynı günün gecesi...
Bu ikilemin arasındaki uçurumda sallanırken buldum kendimi
İlki bahar, sonu hazan...
Bilmiyorum, sol yanı turuncu,
sağ yanı yeşil olan nasıl ayakta tutar kendini?

Penceremden seçemiyorum...
Söylesene hangi mevsimdeyiz böyle?
Ruhum üşürken yanıyor kalbim
Yüreğim bülbül iken lal olmuş dilim
Uçurumların kenarında dolaşır ahvalim

Bilirim Tebessüm Hatun
Bu dünyada yar olmayacak vuslat
Kuru bir "Allah’a ısmarladık" cümlesine sığdırdık birbirimizi
Takvim yaprakları eskiyince mi bileceğiz değerimizi?
Hakk razı gelir mi, rahmet eder mi
iki cihanda da beklesem seni?

Ensar Türkay