GÖLGEM

Belki bir masal diyeceksin ama
gölgemle tanıştığım ilk yıllarıydı
öyle saf
öyle temiz
ne yapsam
birebir taklit ederdi beni

yalansız
riyasız ve içtendi gölgem
o bana aşık
ben ona aşık gibiydik
ne zaman güneş doğsa
işte aydınlık der
yarınlara dair hayaller kurup umutlanırdım

ne zaman silüetim yere düşse
çiğnememek için kaldırır duvara asar
geçer karşısına hayranlıkla bakardım

bazen gölgem uzar
ben kısalırdım
bazen de
ben uzar gölgem kısalırdı

gölgem uzadığı vakitlerde
kompleksten arınır
saf bir hal alırdım
gölgem kısaldığı vakitlerde
kendimi büyük görmez
kibirden arınırdım
çünkü bilirdim ne kadar kısalırsa gölgem
bir o kadar karanlık günlere ilerleyeceğimi

asla yarışmazdım gölgemle
çünkü ben gölgemi hep arkamda bırakırdım
o da mızıkçılık etmez
sessizce takip ederdi beni

o günlerde öğrenmiştim yüzünü aydınlığa dönenlerin kusursuz
karanlığa dönenlerin ise
kusurlu olduğunu

artık büyüdüm
ve
önüme geçmesine asla izin vermedim gölgemin
çünkü yüzünü karanlığa dönenlerin kaderleriyle oynandığını
ta o zamanlar keşfettim

Efkan ÖTGÜN