Senin kelimelerin de düşmüş sokağa,
Üstünde toz var, biraz da hüzün.
Ama yine de gülümsüyorlar,
Sanki bir çocuk gibi—oyunbozan hayatın ortasında
Tutunmuş kalbine...

Ne güzel demişsin:
“Savaşıyorum kalbimle!”
Kaldırımlarda yürüyen bir aşık gibi,
Eline geçen her umudu
Bir mendil yapıp sallamışsın gökyüzüne.

Ben ki, rüzgârla konuşmuşum,
Simitçi çocuklara selam vermişim,
Senin her hecen bana
Sokak lambalarının altında
Sıcacık bir türkü gibi geldi bu akşam.

Ve biliyorum,
Kırılmaz bir inanç varsa içinde
Dünyanın tüm duvarları yalan olur,
Çünkü sen,
Yazdığın her satırda
Bir yokuşu inatla çıkıyorsun.

Ve sonunda,
Belki martılarla yarışan bir sevda bulacaksın
Bozkırın ortasında bile
Bir vapur sesi duyacaksın içinden...
Ağlama, dayan,
Şair olmak böyle bir şey biraz da...

Yüreğinize sağlık