aşkın yangınından arta kalan, içe işleyen bir hüzünle örülmüş bir şiir düşmüş kaleminden hocam.
Her dörtlükte ayrı bir yara, ayrı bir figürle duygular sembolize etmişsin. İçindeki acıyı bir doğa metaforlarıyla ustaca anlatmış kalemin

Yağmurun, dolunun, seli gibiyim : Yıkıcı ve çaresiz bir ruh hali.
Kerem’in tutuşan teli gibiyim : İçten içe yanan ama yine de bekleyen bir sevda.

Her mısrada kalp kırıklığı, beklentisizlik ve tükenmişlik derin bir lirizmle sunmuşsun biz okurlarına her zaman ki titizliğinle.
Aşkın sadece sevilmek değil aynı zamanda anlaşılmak ve yanında olunmak olarak görmüş bunu da feryad niteliğinde şiirleştirmişsin ki şiirden kopup gitmem mümkün olmadı.

Ve son kıta, müthiş bir hesaplaşma "Baharımı ayaz gördün, kış gördün / Sönmüş alevlerin külü gibiyim!"

Yani artık içinde ne umut ne de tutku kalmış. Yalnızca kül...
Gerçekten dokunaklı ve güçlü bir şiir olmuş.
Yüreğin üşümesin değerli üstadım hürmet ve kalbi selamlarımla

Nurefşan. tarafından 10.4.2025 16:26:30 zamanında düzenlenmiştir.

Büyük bir hayal kırıklığının ve içsel çöküşün, güçlü mecazlarla yoğrulmuş bir ağıdı adeta. Şair, sevdiği tarafından terk edilmenin yarattığı boşluğu, "beni benden çaldın" diyerek derin bir kimlik kaybı gibi betimliyor. “Deli gibiyim” vurgusu, hem aşkın deliliğini hem de yaşanan duygusal sarsıntıyı çarpıcı biçimde ortaya koyuyor. Her kıtada farklı bir benzetmeyle, çaresizliğini ve tükenişini anlatıyor: bir selin kontrolsüzlüğü, bir poyrazın keskinliği, Kerem’in yanışı, Mecnun’un beli ve sönmüş bir alevin külü… Şiirin her dizesi, yıkılmış bir kalbin yankısı gibi içten ve dokunaklı. Harikaydı.