Sen yoktun,
Buralar günlük güneşlikti,
Yemyeşil ağaçlara cıvıl cıvıl kuşlar ötüşürdü.
Sıcacıktı buarda insanlar ama ben hep üşürdüm.
Çünkü sen yoktun..
Sen yoktun,
Ben hep saçımı senin sevdiğin gibi kestirdim,
Hep o en sevdiğin kazağımı giydim yaz kış..
Beynimden yüreğime bir çift söz düştüğünde de sen yoktun,
Bağıra bağıra ’alış’ dedi beynim, ’mecbursun alış’..
Sen yoktun,
Buralara karlar yağdığında.
Evlerimizin çatıları bembeyaz olduğunda sen yoktun..
Masum sevdamı ömrüne adadığımda sen yoktun..
Ellerim ayazlarda buz tuttuğunda,
Dudağım kuruduğunda,
Dilimden son ’seni seviyorum’ aktığında,
Ayaklarımda takat kalmadığında sen yoktun !..
Bir bardak su verenim olmadığında da yoktun sen..
Sen hiç yoktun,
Hiç olmadın..
Sen yoktun ben kendime geldiğimde,
Sende kalanımı zor bela aldığımda sen yoktun..
Kalbimden seni tırnaklayarak söktüğümde,
İçimdeki kelebekler bir bir can verdiğinde,
Son günümde,
Son gecemde,
Son nefesimde,
Ben öldüğümde sen yoktun..
Sen hiç yoktun yanımda en zor zamanımda..
İnşallah dermansız kalırsın en yıkık zamanında..

Emreİnan