Zara nin Anadolu ve bozkır kokan tinili sesi ile
Baba Bugün uzun havası ile gün içinde defalarca okuduğum ve okurken içinde kendini buldugum harika bir başyapıt olmuş kıymetli üstade yorum yazmaya ne hacet aslında ama bir şeyle yazmak gerkekir diye düşünüyorum bu nadide jiymetli sahesere bu HARİKA BAŞYAPİT -DESTANSI ESER bayram sabahlarının buruk yanını, eksik kalan duaları ve içimizde büyüyen özlemi öyle güzel anlatmış ki… Her dizesinde eski bayramların sıcaklığını, ama aynı zamanda yokluğun soğukluğunu hissettim. "Özlem, eski bir tespih gibi döner avuçlarımda" derken, sanki her çekişte geçmişe biraz daha yaklaşır gibi oluyor insan.
"Sen gelsen bu bayram, / Şu içimde üşüyen çocuk da ısınırdı belki" diyorsun ya… İşte o üşüyen çocuk, hepimizin içinde bir yerlerde duruyor aslında. Beklediğimiz biri var, gelmeyecek olsa da beklediğimiz… Kapı eşiğinde eski bir terlik görmek bile yetiyor bazen geçmişin sıcaklığına dokunmaya. Ama ne kadar yaklaşırsak yaklaşalım, işte tam o anda yankılanıyor bir eski radyonun cızırtısı gibi, adı bile kalbimize sinmiş olan hasret…
Bu şiirde en çok hissettiğim şey, özlemin yalnızca bir duygu değil, yaşanmış bir şey olmasıydı. Bayramın telaşı, çayın demlenişi, sokakların süpürülmüş hali… Hepsi var, ama o yok. Ve onun yokluğu, her ayrıntının içine ince ince işlenmiş. İşte bu yüzden içime dokundu, sıcacık bir anıya sarılmış gibi ama aynı zamanda içimi burkan bir eksiklikle…
Böyle şiirler, sadece sözcüklerden ibaret değil. Okudukça hatıraları canlandırıyor, yüreğe dokunuyor, gözleri buğulandırıyor. Kalemine, kelamına özüne sözüne sağlık kıymetli hocam masallahhhhhhhhhh yüreğine sağlık

Bir sabah daha, her şeyin öylesine sıradanlaştığı bir sabah, senin yokluğunda yaşamak zor geliyor insana. Şehir uyanmış, ama uykusuz kalmış gibi, adımları eksik, sesleri sönük. Sokaklar, her köşe başı bir yalnızlık. Kafamda çalan melodinin de, dilimdeki çayın tadının da sana ait olamayacağını bilerek, bu boşluk içinde kendimi bir başka zamanın bekçisiyim sanki. Kokun yok, pencerede bayram yansıması yok, ellerim hâlâ oklavada ama senin dokunuşun yok. Geçmişin huzurlu akışında kaybolmuş bir yer var, ama bulamıyorum. Çay, her zaman seninle içilirdi, şimdi soğuyor. Ezan bir başlangıç, ama bu başlangıç, tek başına hayalet gibi…

Bir bayram daha eksik, bir daha aynı. Arzular, beklentiler, içimde kopan fırtınalar… Sözlerime bile ulaşmıyor bu karanlık. Öylece buralarda, evin köşelerinde bekleyen eski hatıralar… Bir elin dokunuşuna, bir bakışa muhtacım. Bir nehir gibi geçiyor zaman, ama hep aynı yerde takılı kalıyor…

Balkonda bir kedi, uykusundan uyanmış. Ama ben, tıpkı o eski radyonun cızırtısı gibi, her geçen gün bir parça daha kayboluyorum. Seninle tamamlanacak bir şeyler var ama hiçbir zaman tam olmayacak gibi.

Bir bayram daha eksik, belki de eksiklik bir hal aldı. İçimde üşüyen çocuğa, senin sesin yeterdi, belki de bu kadar derin olmayabilirdi özlem. Ama işte, kaybolan zamanın ardından, seni her gün biraz daha silik hatırlıyorum. Ne zaman kapıyı açsam, eski terliklerin o tanıdık sesini duymak isterim. Ama işte, ne kapı, ne terlik, sadece sensiz bir yaşam var.

Bir hatıra, belki de bir köşe başı… Seninle buluşmak. Ama şimdi, ben, sadece geçmişin solgun ışığında kaybolan bir gölge gibiyim.


Seninle birlikte, sözlerinle, bu koca dünyada kaybolmuş bir insanın, özlemlerini daha yakından hissediyorum. Yazdığın her kelime, insana ne kadar büyük bir boşluk bıraksa da, o boşluğu sevgiyle, içtenlikle doldurmanın yolunu gösteriyor. Gerçekten minnettarım sana.