Karanlık gecenin ılıman ayazında benliğim,
Biraz üşüyerek,azıcıkta titreyerek..
Bir iki damla düşüverir,yalnızlık kokan mavi koya.
O sağır çığlık delip geçiyor yakamozu..
Lacivert asuman nasıl da kapkara..!
Sewdam.. YaRam..
Ta orda diğer koyda!
Nasıl da kurulmuş asilce kayalıklara,
Belli belirsiz bir ışık işte,
ufukta görünen..
Örselenip yıkılan bir kaç çınardı geride kalan..

Vuslatlara astım senli her şeyi.
Bir türküydün dilimde,
eksik bir şiir..
Yarım kalan onca şey,
hepsi sensin..

Kördüğüm oldum,sana yandım..
Duygularımı aldın,çırılçıplak kaldım..
Paramparça kıldın yüreğimi..
Yalnız kaldım yalnız..

Sewdam.. YaRam..
’ ardından bakamadım azî pîda wî kasîm! ( ben sensiz kimsesizim )
yandı da ciğerim bir bardak ow wanaxor.. ( su içmedim )
gözlerimi açıp sana jî tê xezdîkîm diyemedim.. ( seni seviyorum )
dönüşü imkansız yoluna ow walunakîr.. ( su dökemedim )
soluğum kesildi, düştüm sâr jûnüo.. ( dizlerimin üstüne )
Ağlayamadım..
Yıkamadım..
Dağıtamadım..
Ağlıyamadım DîLêMîN ağlayamadım..

Pî xotrêdâ..


24.Ekim.2008 / cuma 14:15