Takılı kaldı gözlerim manzaralarına o dünün
Nedendir bom boş geçiyor son düzlükte gün
Sevinç tonlamalarına meftunduk sıradan sözde
Işıltıları bile yitmiş mazinin gözlerse donuk
Çöl sıcağı düşse de yere içim pek soğuk.

Yüzümüze yüzümüze vurandı poyrazdan
Yine de tutardı eller sazı hiç titremeden
Yoktu karamsarlık hissi almazdık kaale
Bizden gidenlerle başladı türlü hezeyan.

Yenilerini koyamadık yürekten onca yitene
Her gidişten eksildik de eksildik say ki hiçliğe
O şarkılar yine varlar, sine yakıyor baraklar
Bir kalem anlar gibi bizi diğerlerinin neyine.

Kanatları kırılmış saydım gönülde kuşun
Aldırmayın bana sakın kuşlar siz uçun
Neden sökün oluyor tutulan eller hep bomboş
Grileşti köhne dünya hem de öylesine loş.

Kıymeti bilenler iken bizde de savruluş var
Hayata hoyratça bakanlar elbet hep azaptalar
Gidenlerin türküsüymüş bu şimdi anladım
Günbegün eksildiğime pek şaşırmadım.
İzleri ne de derinmiş öyle, halen kanıyor
Mazi denilenden rüzgâr hiç eksilmiyor
Bekliyor pusuda bizi sinsice acılar
Durdurmalıyım bu gidişi sonu hep efkâr.

Gülecek bir yanımız umursamazca hayata
Sözde kolayca olandır bu, haydi yapsana
Bir o kefeye koydum gerçeği, bir diğerine
Yürek hep yarım kaldı neyi seçsem de
Var olmak belki de bu ben anlamadım
Belki de anladım fakat tutunamadım.

Oğuzhan KÜLTE