Nankör insanlar

Konuştum sus dediler
Sustum cevap ver dediler
Ağladım gül dediler
Güldüm gamsız diye seslendiler
Sev dediler herkesi sevdim
saf bildiler
Kırdılar kalbimi affet dediler
Affettim tekrar tekrar acıttılar
Benimse tek bir sözüme
sırt çevirdiler.!
Hayatın kuralı bu
yanılacaksın, kırılacaksın üzüleceksin dediler


Ama hiç dedirtmediler hep dediler
Bırakmadılar
Bende diyeyim içimdekileri
Acıyı, sancıyı,kırgınlığı,
Hep dediler ama dinlemediler
Aldırmadılar söz yaşlarıma
Bense sustum bir gün olurda
Artık dinleselerde konuşamam Diyecek sözüm kuracak cümlem Koyacak noktam kalmadı benim
Ne var ne yok bütün bildiklerim yutkunduklarım .!
Boğazımda düğümlü kaldı.!

Bazen olurda yüreğinize bir sızı
Çöreklenir ya hani,
En onarılmazıyla kaçmak istersiniz yüreğinizden
Duygular yükselmiştir
En kaçınılmazıyla
Bazen alıp başınızı
gitmek istersiniz ya hani
En hızlısıyla, aslında kaçtığınız kendinizdir,
Bilirsiniz umarsızlığınızdır
Fırtınalar kopan gönlünü sığdıramazsınız
Yanarsınız ateşlerde
Bazen çocukluğunuzu saflığınızı Özler ağlarsınız göz yaşlarınızın doyumsuzluğuyla,
Bir dost arar ruhunuzu sizi anlayan
Başınız sukunet bulmalı omuzunda
İşte öyle bir şey nankör insan.!


Biliyor musun arkadaş
Aslında kimseyi kırmamaktı
Üzmemekti ,susmamda ki amaç
Ama geriye dönüp baktığımda
Ben o kadar kırılmışım ki
Acı bir gülümseme kalmış
Benden geriye
Hayat işte
Ellerin mi üşüyor yüreğin mi aralıkta
Sığınacak sıcak bir yürek mi arıyorsun
Kimsenin umurunda değilsin
Böylesi nankör insanlar olunca,!

Cemre yaman