Annem,
Güzel annem, neden gittin benden?
Neden bıraktın beni, bu soğuk yerde?
Bak, çiçekler getirdim sana, hem de en güzelinden,
Ama sen yoksun, koklayacak, sevecek beni.

Hani demiştin ya, Hep yanımda olacağım diye,
Hani demiştin ya, Asla bırakmam seni diye?
Neden bana yalan söyledin, anne, neden?
Neden bıraktın beni, yapayalnız bu koca dünyada?

Anne, ne olur, geri dön, bırakma beni burada!
Kim bana bundan sonra, üşüdüğümde, sarılacak?
Kim bana artık uyumadan önce masallar okuyacak?
Kim artık ben ağladığımda, gözyaşlarımı silecek?

Anne, taş mı oldun sen, anne, taş mı?
Neden konuşmuyorsun benimle, neden?
Sana sarılmak istiyorum, öpmek istiyorum,
Ama sen susuyorsun, hiç sesin çıkmıyor anne.

Sensiz pek yalnızım, anne, çok,
Bu dünya karanlık, sensiz sanki yok.
Ne olur, anne, sarıl bir kez daha,
Bırakma beni burada, gitme bir daha...

Annem,
Seni her gece seni düşümde ararım,
Gözümden yaşlar akar, adını anarım.
Bir zamanlar saçlarını okşardım ben,
Şimdi o elleri, hayalimde bile bulamam.

Seninle her sabah uyanmak ne güzeldi,
Gülüşün dünyama sabah gibi düşerdi.
O güzel sesin, bana hep hayat verirdi,
Şimdi sessizlik her köşe başında bekler.

Evdeki boşluk, seninle dolardı annem,
O sıcak yuvanın kokusu, yüreğimde oldu bir nem.
En büyük korkum, bir zaman seni kaybetmekti,
Şimdi sen yoksun, şimdi her gece içimi kemirir annem.

Saçımda beyazlar belirdi anne,
Her telde hatıran var, hep seninle.
Senin o gülen yüzün, benim için sonsuzdu,
O gülüş şimdi gecede kaybolan sessizlikti.

Bir tek seninle gülerdim, seninle ağlardım,
Şimdi gözümde, ne neşe var ne hüzün kaldı.
Bir zamanlar, kollarında huzur bulurdum,
Şimdi her adımda seni özlerim, yalnız kalırım.

Annem,
Seni her andığımda, titrer dudaklarım dolar gözlerim,
Ve her gece Allah dua ederim, rüyamda seni hep beklerim.
Bilsen de bilmesen de, yanımda hep, olur mu annem
Bir anne evladının kalbinden gitmez, hep orda olur değil mi anne