Güzel insanlar gidiyor sessizce,
Ardında bırakıp sıcak bir nefesi.
Yolların kenarında solar gibi çiçekler,
Gidişleri bir hüzün, bir veda perdesi.

Ayak izleri silinir yavaş yavaş,
Hatıralar solar, zaman aşındırır.
Her giden, geride bir boşluk bırakır,
Rüzgâr savurur anıların tozunu.

Gözlerinde umut, dudaklarında türkü,
Göçmen kuşlar gibi uçup gidiyorlar.
Ardında bıraktıkları yalnızlık kadar derin,
Gittikleri yerde yeni bir hayat kuruyorlar.

Güzel insanlar gidiyor işte böyle,
Bir veda, bir bekleyiş, bir yol türküsü.
Her gidiş bir başlangıç, her ayrılık,
Hayatın sonsuz ve gizemli öyküsü.

Yabancı topraklarda yeni bir gün başlar,
Acı tatlı anılar, bazen yüreği dağlar.
Yine de direniş vardır, yeniden yeşerme,
Her yeni tohum, yeni bir umut besler.

Gözleri ufukta, geride kalanlara bakar,
Gizli bir fısıltıyla, "belki bir gün" der.
Kalplerinde sızı, dillerinde ezgiler,
Göçmen kuşlar, hep yeni baharlar bekler.

Bilinmezlik korkusu, bazen sarar benliği,
Ama umut ateşi, hep ısıtır içlerini.
Gökyüzü şahit olur, sessiz dualarına,
Kavuşmak hayali, güç verir adımlarına.

Yollar uzar gider, mesafeler artar,
Her geçen gün, yeni bir hikâye yazar.
Göçmen kuşları gibi, özgürlüğe uçanlar,
Sonsuzluğa kanat açan, umudu kucaklar.